O recoñecemento legal. Unha aportunidade única

Ola todos:

Estanse movendo cousas importante e hai que estar enterados e atentos por se toca botar unha man.:

Fai uns dias algún compañeiro desto noso das embarcacións tradicionáis enteirouse de que, na Comisión de Xustiza do Congreso dos Deputados, debateríase o proxecto de Lei Xeral de Navegación marítima, e de que, o pasado martes, acababa o prazo para presentar enmendas a este proxecto. Unha vez máis, e a pesar dos numerosos contactos das distintas Asociacións en Federacións de Embarcacións Tradicionáis de todo o estado con representarntes da Dirección Xeral da Mariña Mercante, interesando unha regulación específica dos barcos tradicionáis e históricos, segundo xa se establece en Instrumentos internacionáis ratificados por España, unha vez máis, digo, o novo proxecto que agora se debate, ignora por completo a existencia destas embarcacións e buques con carácterísiticas tan singulares polo seu valor cultural e patrimonial.

Así que este compañeiro, xa co fin de prazo enriba, e asesorado por un experto en Dereito Marítimo que xa ten estudiado a nosa cuestión, púxose en contacto a toda presa con diversos partidos políticos que aceptaron presentar a enmenda ao Proxecto de Ley. Podemos estár máis o menos conformes coa redacción do texto da enmenda, pero, ao meu xuizo, recolle todo o que ten que recoller, e a sua admisión suporía o recoñecemento a nivel legal da realidade deste barcos, que posteriormente se podería regular polo miudo nun instrumento lexislativomde igual ou inferior rango, que veña solucionar os graves problemas actualmente existentes no noso sector e lle dera por fin o impulso que precisa.

Finalmente o prazo para presentación de enmendas ampliouse unha semana máis, así que todos os colectivos, museos, empresas etc, que puideron, veñen recabando e manifestando apoios de entidades e instucións para reforzar a presentación da enmenda. Así o está facendo entre nos a Federación Galega pola Cultura Marítima e Fluvial, que representa ao conxunto de Asociacións galegas do noso ámbito. Esperemos que esta vez os políticos saiban mostrar a necesaria sensiblidade hacia unha cuestión tan esencial e descoñecida a un tempo. Non vos dades idea do inmenso avance que esto suporía.

Ahí vos vai o texto da enmenda presentada. Sorte!


Las embarcaciones históricas y tradicionales ante el Proyecto de Ley General de Navegación Marítima
¿Por qué una enmienda?
Porque con ella nos ponemos a la altura del resto de países europeos en temas como la protección del patrimonio cultural marítimo.
Porque permite mantener y fomentar la creación de empleo al potenciar los diferentes sectores económicos vinculados a las embarcaciones históricas y tradicionales: astilleros, carpinteros de ribera, velería, maquinaria, marinería, escuelas de formación, técnicos turísticos...
Porque las embarcaciones históricas y tradicionales forman parte de la identidad que nos es propia y nos vincula históricamente al mar, y ello contribuirá a desarrollar iniciativas en temas tan diversos como la promoción turística con un alto valor cultural; la ordenación de puertos, al potenciar la creación de lo que podría calificarse de muelles históricos -y que en algunos de los países europeos atraen cada año a centenares de visitantes -; el acceso a la navegación desde las etapas escolares más tempranas, etc.
Por todo ello, creemos fundamental introducir la siguiente enmienda al
PROYECTO DE LEY GENERAL DE NAVEGACIÓN MARÍTIMA
Disposición adicional: Protección del Patrimonio marítimo flotante. Estatuto jurídico de las embarcaciones históricas y tradicionales.
Las embarcaciones tradicionales e históricas, entendiendo como tales aquellas embarcaciones que en su proceso constructivo se utilizaron técnicas artesanales inherentes a una sociedad o grupo social, dotándole de un interés identitario y patrimonial, y que como producto de una actividad artesanal, está ligada a su entorno, interactuando con la naturaleza y la propia historia de la comunidad social, bien por la transmisión de los conocimientos de los artesanos, bien por el desarrollo de la actividad para la que la embarcación fue construida (comercial, cabotaje, pesca, recreo, etc.), que incentivan y promueven la náutica, las vocaciones marítimas y los oficios tradicionales, que como parte que son del legado que nos vincula como pueblo al mar pueden ser consideradas como monumentos culturales vivientes y son manejadas de acuerdo a los principios tradicionales de la técnica y la práctica marítima y de acuerdo e inspirándose en los principios expuestos en el artículo 46 de la Constitución española (1), la Convención para la Salvaguardia del Patrimonio Cultural Inmaterial de la UNESCO (2003) (2), la Carta de Barcelona (Charter Barcelona) (3) y el Wilhemshaven Memorandum of Understanding (MoU) (4), este último ya firmado por el Gobierno de España, y de conformidad con los principios del derecho comparado europeo y el European Maritime Heritage (3), se regirán por un estatuto jurídico propio, desarrollado por vía reglamentaria, que garantizará su protección, uso y promoción de las mismas y de los oficios artesanales vinculados a ellas, entendiendo que forman parte de un legado cultural y patrimonial inherente a la sociedad española y reconociendo que la conservación de embarcaciones con valor histórico en sus condiciones tradicionales y de funcionamiento como un vivo patrimonio marítimo común es de interés público.
Dicha norma recogerá y unificará en un único estatuto jurídico los criterios y normas a aplicar a las embarcaciones tradicionales e históricas en los aspectos de construcción, navegación, seguridad marítima, figuras de protección del patrimonio, instrumentos de fomento, régimen fiscal, etc. Y deberá entrar en vigor antes de un año, contado a partir de la publicación en el Boletín Oficial del Estado de la presente Ley General de Navegación Marítima.
(1)
CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA
Artículo 46
Los poderes públicos garantizarán la conservación y promoverán el enriquecimiento del patrimonio histórico, cultural y artístico de los pueblos de España y de los bienes que lo integran, cualquiera que sea su régimen y su titularidad. La ley penal sancionará los atentados contra este patrimonio.
(2)
CONVENCIÓN PARA LA SALVAGUARDIA DEL PATRIMONIO CULTURAL INMATERIAL. UNESCO
http://www.unesco.org/cuIture/ich/index.php?pg=00006
(3)
CHARTER BARCELONA (2002)
THE BARCELONA CHARTER
EUROPEAN CHARTER FOR THE CONSERVATION AND RESTORATION OF TRADITIONAL SHIPS IN OPERATION
http://www.european-maritime-heritage.org/bc.aspx
(4)
Memorandum of Understanding (MoU) (2005)
Memorandum of Understanding on the mutual recognition of certificates for the safe operation of traditional ships in European waters and of certificates of competency for crews on traditional ships.
http://www.european-maritime-heritage.org/mou.aspx

O Bicheiro - Nada de tolo...

Do tomo "Jalisia Kanibal" de Davila, Ed. Retranca.
(Publicado orixinalmente en Faro de Vigo, como "O Bichero")

A travesía do Onawind Blue

Ola todos.

Xa vos teño falado noutras ocasións do meu amigo Ben Crawshaw, un rapaz inglés afincado en Tarragona que coñecín este verán no Encontro de Embarcacións Tradicionáis de Cadaqués. Ben fíxose a sua propia embarcación de chapa e epoxi seguindo un modelo clásico inglés: unha barquiña a remo e con duas velas ao terzo, que construiu no xardín comunitaro do edificio onde vive, explicándolles aos veciños que estaba montado mobles. Non lle creron, pero ainda lle creron menos cando lles dixo que facía un barco... E así, sen tan sequera ter un taller onde traballar, ou mellor, no seu "Taller invisible"chegou a acabar o "Onawind Blue". E con él emprendeu a sua travesía en solitario e sen motor dende a costa de Tarragona ata as Baleares, a vela e remo, e volta para o Delta do Ebro. Ben acaba de publicar no seu blog a sua aventura en video, en capítulos, que vos recomento moi vivamente. Conta o medo que pasou, os problemas que atopou, os riscos que correu e a experiencia extraordinaria que viviu. A reportaxe está magníficamente montada, narrada en primeira persoa en inglés con subtítulos en español. E ven dicir que a aventura do mar está ao alcance de todos: non fan falla cartos, nen un gran veleiro, nen viaxar pola Antártida para vivir a aventura do mar e da navegación. Eso sí: con moita planificación, precaución e preparación. Recoméndovolo moi vivamente. ahí vai o enlace: http://theinvisibleworkshop.blogspot.com/

O Bicheiro - Entra ou non?

Do tomo "Jalisia Kanibal" de Davila, Ed. Retranca.
(Publicado orixinalmente en Faro de Vigo, como "O Bichero")

A "Tamariua"

Hola de novo mariñeiros e amigos.

Teño o gusto de presentarvos á "Tamariua"; ainda que moitos xa a coñecedes. É a dorniña de nove cuartas que encargara Luis "o catalán" a Domingos, co nome de "Paisana", para tela en Cadaqués. Como moitos xa saberedes, cando Luis deixou de ter tempo ou condicións axeitadas para disfrutar desta pequena marabilla, preguntoume se estaba disposto a facerme cargo dela para seguir facendoa navegar. Eu levo un tempo veraneando pola Costa Brava e devecendo por dispor dunha dorna por alá; así que o trato estaba servido. En cinco días de Xuño que fun para o bautizo dunha sobriña, pecheime no garaxe coa Paisana, e saqueí dalí a Tamariua. Cos acabados e cores tradicionáis e as letriñas chulas marca da casa a Tamariua vese irmanciña da Moura. Así que cando chegamos a pasar o Agosto botamos á ensenada do Port de la Selva unha dorniña ben bonita para sorpresa e admiración de veciños e veraneantes de alá. Portos de Cataluña

pon pantaláns provisionáis no verán, a un prezo asequible para os que acreditan veranear na vila (un modelo de xestión do porto moito máis axeitado que as barbaridades que proxectan por aquí); así que, coa dorna amarrada, saín case todos os días e dei un cursiño acelerado aos meus cuñados Judith ,Pol e Ía, que xa sabían velear. Ao cabo de catro días Pol xa daba a virada como un mariñeiro da Arousa. Mesmo puidemos sair coa nena e a mamá, grazas a un foquiño vello que me pasou Miguel Patexeiro. A dorna era o centro de todas as miradas. Nunca tantas fotos me fixeran e tantos piropos me botaran (non a min, claro). Mesmo me dixo admirado ún que ten un bote de latina: "pero xa vin que saides do pantalán a vela". "E que ainda non teño un motoriño (dixenlle eu), e os remos da dorna case non me collen no carreiro entre os dous pantaláns". Moito fachendeei aqueles días! Pero a presentación oficial da Tamariua
perante as xentes do mundiño das embarcacións tradicionáis foi na Trobada de Vela Llatina de Cadaqués, que celebran todos os anos; e téñovos que decir que aqueles cataláns tratáronnos de marabilla. Por alí andaban Joan Sol, Toni Clapés, Jaume Amengual e Quico Despuig, coñecidos de anteriores citas a este e aquel lado da Península ou na rede de redes... que nos fixeron a cousa ben doada. Anunciábase Tramontana, e eu non tiña un motoriño para arriscarme a pasar o Cabo de Creus (un Fisterra que teñen alá) na dorniña, así que Quico, colleu o seu coche e levoume a dorna para alá a remolque, deixouna no seu galpón pola noite e á mañá, cando eu cheguei, xa locía preciosa na mallante.

O Encontro comezou cunha varada na praia grande da vila, para que o público poidese ver os barcos (admiracións e piropos para a Tamariua), logo houbo unha sardiñada, con viño (ás 12 da mañá, podédevos figurar a alegría con que zarpamos), e unha saida conxunta, pasando arredor dunhas boias, que resultou ser unha regata (saimos como un tiro, quitámoslle un cacho a todos e, ao non saber o recorrido, quedamos esperando pola flota). Alí puidemos ver embarcacións impresionantes: bussis, busetas (sí, sí: busetas, que xa falarei polo miudo), botes de regata, llauts, os preciosos sardinales, o espectacular "Corb Marí" de Joan (vencedor da regata) e a magnífica barca de mesana "Sant Isidre", onde tivemos o privilexio de comer invitados, e na mellor compañía, unha excelente "fideuá" preparada polo propio Quico . Tamén tivemos a ocasión de coñecer a Vicente García Delgado (coautor da obra indispensable "Nuestra Vela Latina") e a Ben, o inglés de Tarragona que se fixo unha barquiña de 4,60 con chapa e epoxi e foi con ela de Cataluña a Ibiza... E de postre: a pasear na dorna con todos estes amigos...

Logo, en terra, cervexiñas e conversas mariñeiras... e á noitiña, cea na praia do mellor, magníficamente organizada. ¿Non val a pena ter unha dorniña por alá?. Se queredes saber máis da Trobada de Vela Llatina de Cadaqués, e das impresións que causou a "Tamariua" podedes visitar os blogs de Joan Sol ttp://elmareselcami.blogspot.com/2009/09/xxii-trobada-de-cadaques-la-navegacio.html, que se pode traducir automáticamente ao castellano, e donde conto unha pequena crónica da regata; e o sorprendente e orixinalísimo blog de Ben ttp://theinvisibleworkshop.blogspot.com/2009/08/rowing-cross-oared-again.html, que, se non sabedes inglés, alomenos disfrutaredes das fotos e de ver o extenso reportaxe e o grande interés que lle suscitara a dorna. Que o disfrutedes.

Unha aperta. Suso

Ah!, e animádevos a facer algún comentario que senón esto é unha tristura. Non vos preocupedes se non vos aparece no momento: témolo que editar nos, pero xa logo sae.