Poesía: Aquel Mar, Aquel Home

Ben certo é que non existe unha poesía do mar. Falar dela sería como falar da poesía do monte ou da terra cha. Iso máis ben é para os catalogadores, organizadores e contables dos sentimentos desta vida. Eu prefiro a poesía sen nomes e sen mapas. Móveme tanto aquel piñeiro no monte nevado como aquel mastro nos vaivéns da calma podre. Móveme sempre aquel home que fomos nós.

Escoller, pois, algo que compartir dun tema tan esgotador como é a poesía neste noso blog presenta certos teimas de gustos contrapostos. Pero hai lugar para todo e para todos un lugar. Non falemos máis. Escoitemos. Esta nosa escolma comeza con algo do rianxeiro Manuel Antonio. Como queirades: Chamádelle poesía daquel mar.

SÓS

Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós

Roubáronnos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

Roubáronnos o vento
Aquel veleiro que evadeu
pola corda floxa do horizonte

Este oucéano desatracou das costas
e os ventos da Roseta
ourentáronse ao esquenzo
As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas do reloxe

Pero tamén sabemos a maniobra
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura

No cuandrante estantío das estrelas
Ficou parada esta hora:
O cadavre do Mar
Fixo do barco un cadaleito

Fume de pipa Saudade
Noite Silencio Frío
E ficamos nós sós
sin o Mar e sin o barco
nós.

[Do poemario De Catro A Catro, © La Voz de Galicia, S.A., 2002.]